A Letter From Iran

To the honorable heads of State of the Non-Aligned Movement and their representatives,

As an Iranian citizen I would like to urge you to request an audience with former presidential candidate and opposition leader Mir Hossein Mousavi during your visit to Tehran to participate in the upcoming Non-Aligned Movement (NAM) Summit. Mr. Mousavi, was recently hospitalized as a result of heart complications and has been under illegal house arrest for more than 18 months.

As you are aware, the ruling authoritarian establishment has denied Dr. Shaheed the United Nations Special Rapporteur for Human Rights in Iran, the opportunity to visit Iran, systematically and categorically rejected the findings of Dr. Shaheed’s reports, including the repudiation of the existence of political prisoners in Iran. The ruling apparatus has even gone so far as to make the ludicrous claim that the 2009 elections in Iran were the most democratically held elections in the world, and that Messrs. Mousavi and Karroubi and Dr. Rahnavard are not under house arrest. Your participation at the NAM Summit will provide a unique opportunity to expose these claims as false.

Honorable members,

The democratic aspirations and the just demands of the Iranian people deserve the support of the international community, including all member states of the Non-Aligned Movement (NAM). To this end, I ask that when meeting with the authorities of the Islamic Republic, in your addresses at the Summit, as well as your interview with the foreign press, you express your strong disapproval and objection to the current anti-democratic and repressive policies in Iran, emphasizing the immediate and unconditional release of the leaders of the Green movement and all political prisoners held behind bars.

Best Regards,

Farshid Faryabi

‎Condemnation of executions in Iran!

150 political, human right and green movement activists condemned recent death penalties in Iran.

JARAS: Notwithstanding its grim record and the ongoing issuance of unjust sentences through inequitable trials, the Judiciary in Iran continues its goal to affiliate all critics and opponents of the regime to organizations it views as enemies of the state, with the goal to prevent any and all efforts to defend the rights of the citizens of Iran.
The defense of the freedom of speech and expression and fighting for human rights from a humane point of view, is the duty of all freedom seekers. Human right efforts , including the fight against executions, should be void of any political positioning and party affiliations. Death sentences [in Iran] are issued through unfair trials held in secret courts and behind closed doors, without the presence of defense attorneys and in the absence of an impartial jury consisting of individuals representing public opinion. These legal proceedings are not only unfair and contradictory to the principles of human rights, but are also inconsistent with the Constitution of the Islamic Republic of Iran, resulting in a humanitarian catastrophe.
The death sentences against a number of political prisoners have unfortunately been sent to the Execution of Sentences Circuit and as a result 6 political prisoners in Iran now face imminent risk of execution. Cyber activists have also been targeted through similar unfair and illegal judicial tactics, the charges against them and the sentences rendered highly questionable to say the least.
The signatories of this letter strongly condemn the issuance of the inhumane and unfair death sentences by an oppressive, unjust and partial judiciary; a judiciary that in lieu of acting as seekers of justice has now itself becomes the greatest source of injustice.
We the signatories of this letter condemn the death sentences of Saeed Malekpour, Mohsen Daneshpour Moghadam, Gholam Reza Khosravi Savadjani, Abdolreza Ghanbari, Ahmad Daneshpour Moghadam, Ali Zahed and Hamid Ghasemi.
We demand that the death sentences issued against the aforementioned political prisoners be overturned and ask that the charges against them be retried, in the presence of their legal counsel and though a fair and transparent judicial process.
Amir Rashidi, Farya Barlas, Morteza Kazemian, Ehsan Mansouri, Hassan Talebi, Ali Kalai, Ahmad Batebi, Ali Afshari, Sima, Amir Memarian, Ali Tabatabai, Ali Abdi, Mehrdad Emadi, Siamak gentleman, Alhyary Ibrahim, Behrouz Javid Tehrani, Mahdi Arabshahi, Mohsen Farshidi, Mahdi Aghdam, Amir Hossein Ziai, Mohammad Hosseini, Bali integrity, Zeynab Shahabuddin sheikh, Kaveh Shirzad, Sepeedeh PoorAghaee, JafarGhadimkhani, Roohollah Zam, Razeyeh Neshat,Veeda Balikhany, Syed Akbar Rohani, Pooya Hashmi, Payam Oladi Azimi, Hamid Ebrahimi Nejad, Ashkan Yzdchy, Ali Ajami, Vahid Habibpanah, Ehsan Riahi, Daniel Ojee, Nima Gnjfr,Omid poor Mohammadali, Masoud Alizadeh, Amir Khandan, Farshad Toomaj, Negin Bank, Azadeh Biyabani, Mazdak Mirdamadian, Reza Mohammadi, Amir Hossein Bala Ali, Raha Edalatkhah, Fariba Rad, Ali Rezai, Babak Bordbar, Seyed Reza Hosseini, Farshideh Tehrani, Saeed Metin, Behzad Parniyan, Nikee Sheikh, Mohsen Name, Shiva Nojoo, Alireza Gholamhosseini,Hadi Ezadkhah, Ali Poordrviesh, Syd Hanif Sajjadi, Meysam Roudaki, Shahyar Mohtasham, Toorab Mehrabi, Hasan Samadi Moghadam, Amir Hossein Seraji, Mostafa Rahmani, Ali Azodi, Abtin Ghaffari, Mohammad Reza Hosseini, Reza Jafarian, Mostafa Azizi, Cirous Zarezadeh Ardeshir  , Siamak Zand, Naseem Daryab, Mazdak Abdipour, Pooya Gholamrezayee, Behrooz Turk, Ardeshir Zarezadeh, Ahmad Azad, Naseem Sarabandi , Maryam Shafipoor, Seyed Mostafa Alavi, Amir Saffariyan, Aria Khosravi,  Kaveh Ahangaree, MAhnaz Parakand, Fattah Sobhani, Roya Rezaei, Maryam Afshari, Maziar Mokfee, Maryam Shansi, Ebrahim Mehtari, Azam Bahrami, Fahimeh Mellati, Mostafa Khosravi, Majeed Tamjidi, Mahdi Nozar., Azita Razzaz, Arash Torabi,Noori Shahri, Iman Azarianboroujeni, Amir Sehati, Siavash Bahman, Behnam Saremi, Arash Alam, Shahram. Khorram, Yasser  Masoumi, Hammad Sheibani, Sajjad Shahmoradi, Emad Hashemi, Saeedeh Sohrabi, Ardalan Moghaddam, Maryam Hosseinkhah, Koroush Sehati., HAmed Ebrahimi, Farshid Azarniush, Maha Mahshad, Mahin Reza pour, Azadeh Asadi, Saeed Poorheydar, Firoozeh Ramezanzadeh, Sara Shams, Nargess. Ghaffari, Abolfazle (pooya)Jahandar, Vahid Shemirani, Ebrahim Malek,  R amin Khorsandi, R. suggests, Hasani, Lida Hosseini Nejad, Omid Ebrahimi, Hossein Subhan Allah, Ardavan companions, Sanjari K, Syed Zia Nia Khalili, Mohammad Therefore, Aida Qajar, B. Mvsyvnd, Ammar Maleki, Reza Mobin,Hamid Hasani, Lida Hosseininejad, Omid Ebrahimi, Hossein Sobhanollahi, Ardavan Ashabi, Kianoosh Sanjari, Seyed ziya Khaliliniya, Mohammad Oliyaeefard, Aida Ghajar, Behnam Mousivand, Ammar Maleki, Reza Azadbakhsh, Bashir Ehsani, Bahman Parsi, Siavash Abghari, Salar Khosravi, Hanif Mazrui, Farshid Faryabi, Behdad Bordbar, Nima Rashidi, Pouya Hashemi, Hooman Asgari, Ehsan Mogaddasi, Sadra SemnaniRahbar, Sadeg Shojaee, Ahmad Jalali Farahani, Shervin Fekri, Omid Keshtkar, Mahdi Yarmohammadi, Fereydoon Naghibi, Peyman Aref, Samira Jamshidi, Kamyar Behrang

Source :  http://www.rahesabz.net/story/58010/

a letter from "Melli-Mazhabi" party to officials who are invited to participate in Non-Algined Movement summit in Tehran

To all heads of state and their representatives at the summit meeting of non-aligned countries in Iran

We are happy to welcome you toIranfor the summit meeting of non-aligned countries at this critical period during which popular uprisings have taken place throughout the whole region and when oppressed peoples are striving for emancipation.

The movement of Non-aligned countries of which the first summit meeting took place in 1961, was a great step forward for the independence of many Third world countries. It also transformed their alliances into an independent force in the world. This brought hugely encouraging results in these countries concerning the major powers.  However with the development of nations and human societies and the growth of  socio- political ideas neither democracy as defined by a majority vote nor the slogans of Thomas Jefferson proclaiming the equality of all human beings, suffice to satisfy today’s requirements. The same evolution concerns the idea of independence which in the past signified the independence of governments and countries vis-à-vis foreign countries.

Today the concept of independence includes the independence of nations with regards to authoritarian, despotic states.  At the present time, social and political activists not only defend the independence of states on the international scene but also fight for the rights of nations to participate freely in the governing of their own countries.  Thus they work to stop the authorities of any country from oppressing its people and preventing the independent growth of their ideas and political activity.  How can a  voiceless people deprived of independence in action and the right to express its opinion in managing its own country possibly be independent in the fullest sense of the word on the international scene or be able to develop good relationships with countries in a state of global tension?

The great popular revolution of 1979 transformedIraninto one of the most independent countries. However shortly afterwards a narrow segment of society took power into its hands and established a permanent state of repression which day after day limited the scope of political activity. This continued until  the presidential election of 2009  –  practically a coup d’état, staged with the help of military and security forces when the regime broke up the basis of freedom and did not hesitate to use all means of violence and injustice.

In this way thousands were imprisoned and many killed in torture. Using Stalinian methods the oppressors purged those political figures who had worked to make the revolution bear fruit and had governed for 30 years. They accused them of espionage and of playing into the hands of foreigners.  In a masquerade of justice, reformists were sentenced during rigged trials to long prison sentences.  Likewise, in the hopes of nipping in the bud the green movement which constituted a forerunner of the Arab Spring and the popular movement in the region, two presidential candidates were kept under house arrest, in total disregard of their previous level of responsibility in key political positions after the revolution.

Today, a third of a century later, the revolution which might have been the source of inspiration for structural reform and the struggle of peoples in the region has been so discredited that the leaders of popular movements are quick to distinguish themselves from the Iranian revolution so as not to be identified with that event.

We hope that you the participants in the summit meeting of non-aligned countries will ask the Iranian authorities to allow you to visit the two leaders of the green movement, Mir Hussein Mousavi and Mehdi Karoubi as well as other imprisoned freedom fighters so as to inform yourselves of the reality of the situation in Iran.

It is difficult to understand why the honored members, renowned for their insistence on the independence of nations, should remain silent and condone a regime that continues to exploit empty pretexts to restrain national independence and oppress its own people.

In spite of all the violence and injustice to which the Iranian people have been subjected, they will persevere in using legal non-violent means to further their struggle. The people is convinced that every step taken to denounce the reality of events inIranacts as a guarantee for the struggle of other peoples in the region.  Thus they may find a way of erecting a defence against the violent policies of potentially colonialist states and their partners who try to subvert the regional popular uprising and to transform the spring of enlightenment of the nations into winter.

These aforesaid policies result only in according total control to the despotic powers-that-be or  state of dependence on superpowers.Either outcome is detrimental to national independence. The mission of the non-aligned nations should therefore be to combat on behalf of national independence rather then simply limiting itself to independence at a merely governmental level.

Sucre

Activists urge UN chief to visit opposition leaders

Mr. Secretary General,

I am an Iranian citizen, and as a concerned Iranian I would like to invite you to visit Mr. Mir Hossein Mousavi during your stay in Tehran for the 16th Non-aligned Movement (NAM) summit. Mr Mousavi, the opposition leader, was recently hospitalized due to heart complications after 15 months of house arrest.

As you are aware, the ruling authoritarian powers have denied Dr. Shaheed the opportunity to visit the country and denied the findings of Dr. Shaheed’s reports, including the existence of political prisoners in Iran. They have even gone so far as to make the ludicrous claims that the 2009 election in Iran has been the most democratic election in the world, and that Mr. Mousavi, Mr.Karrubi and Mrs. Rahnavard are not under house arrest.

Your participation at the NAM Summit will provide a unique opportunity to expose the claims as false. The freedom-loving people of Iran expect the Secretary General of the United Nations, in fulfillment of the solemn responsibilities entrusted to him under the Charter, to utilize his visit to the country to meet with Mr. Mousavi, Mr. Karrubi and Mrs. Rahnavard and representatives of illegally banned civil and political organizations.

You excellency,

The democratic aspirations and the just demands of the Iranian people deserve the support of the international community, including the United Nations and the Secretary General. Your position as the international authority entrusted with the responsibility for the protection and promotion of universal human rights accords you a special role. We wish you success in discharging of this historical mission.

Best Regards

بازتاب نامه ی سفیران سبز امید به محمد مُرسی در آستانه ی سفر به ایران

شورای سفیران سبز امید با انتشار نامه ای خطاب به محمد مُرسی رییس جمهور جدید مصر، نکاتی را در رابطه با جنبش سبز مردم  ایران و رهبران در حصر جنبش  بیان کردند. این نامه که به سه زبان عربی ، انگلیسی و فارسی منتشر شد از سوی رسانه های مختلف مورد توجه قرار گرفت و در شبکه های اجتماعی به سرعت بازخوان شد. من لینک های این نامه که در رسانه های مختلف منتشر شده را تا جایی که توانستم اینجا گرد آوردم.

* لینک نامه در سایت سفیران سبز امید  (عربی) و (انگلیسی)

* خبر انگلیسی نامه در سایت سفیران

* سایت کلمه 

* سایت ملی - مذهبی

* العربیه فارسی 

* العربیه (عربی) 

* ندا سبز آزادی (فارسی)  و (انگلیسی) 

* رادیو کوچه 

* سایت خبرنامه ی ملی ایرانیان

*  

Iran’s Opposition Leader Musavi Transferred to Hospital

By Golnaz Esfandiari

August 23, 2012

Iranian opposition websites are reporting that leading Iranian opposition leader Mir Hossein Musavi, who has been under house arrest since February 2011, has been taken to hospital. 

The reports quote unnamed sources as saying that Musavi was treated at the Coronary Care Unit of a Tehran hospital that specializes in cardiology for a heart condition.

The reports say he was taken to the hospital on August 23 under tight security.

The opposition website IranGreenVoice reported that the night before Musavi was admitted to the hospital, security forces arrived and installed surveillance cameras inside the building.

Ardeshir Arjomand, who is Musavi’s advisor and a spokesman for the opposition Coordinating Council for the Green Path of Hope, confirmed in an interview with RFE/RL’s Radio Farda that Musavi was taken to a Tehran hospital, where he remains.

“We haven’t been able the confirm the details yet," he said. "We are waiting for confirmation but the news that [Musavi] has been transferred to hospital and went through an angiography is correct.”

Arjomand, who is based in Paris, blamed Iranian Supreme Leader Ali Khamenei for Musavi’s ailing health.

"Musavi was in perfect physical health [before] being put under arrest," he said. "Direct responsibility for anything that happens to Musavi lies with Ayatollah Khamenei.”

Musavi’s wife, Zahra Rahnavard, is said to be with her husband at the unnamed hospital in Tehran.

Away From The Public Gaze

Musavi, his wife, and opposition leader Mehdi Karrubi were put under house arrest in February 2011 by the government after their call for street demonstrations in solidarity with the Arab Spring uprisings brought out tens of thousands of protesters.

Since their arrest, the authorities have cut off all their contact with the outside world, leaving the three isolated. On rare occasions, family members have been allowed to meet with them under the close watch of security forces. 

Earlier this week, Arjomand called on United Nations Secretary-General Ban ki- Moon to use his upcoming attendance at the Nonaligned Movement summit in Tehran to meet with Musavi, Rahnavard, and Karrubi and express his concern over the ongoing human rights abuses.

By keeping the opposition figures under house arrest, Iranian officials appear to be trying to make the public forget them, but opposition members and their supporters have done anything but.

Today, as the news broke about Musavi’s transfer to hospital, Iranians quickly shared the reports and posted pictures of him and his past statements on Facebook. 

And last year, a book by Gabriel Garcia Marquez that Musavi reportedly recommended during a meeting with his daughters became a national bestseller in Iran.

نامه جمعی از بلاگرهای ایرانی به سران جنبش عدم تعهد

با مشارکت جمعی از دوستان بلاگر و تعدادی از صفحات فیس بوک، نامه ای را از طرف بلاگرهای ایرانی به سران کشورهای عضو جنبش عدم عدم تعهد آماده کرده ایم. چنانچه با این متن موافق هستید، آدرس وبلاگ خود را به آدرس
10esfand1390@googlemail.com
ارسال کنید. هر روز لیست وبلاگ هایی که این نامه را امضا کرده اند، به روز رسانی خواهیم کرد. در ضمن لیستی از ایمیل و یا فکس  وزارت خارجه؛ نخست وزیری و ریاست جمهوری کشورهای عضو جنبش عدم تعهد آماده کرده ایم که ترجمه این نامه را برای آن ها ایمیل و یا فکس خواهیم کرد. متن نامه بدین شرح است:

عالیجنابان،رؤسای محترم کشورهای غیر متهعد؛تا کنون حتما دعوت نامه شانزدهین اجلاس سران کشورهای عضو جنبش متعهد به دست تان رسیده است. جنبشی که اولین شرط عضویت در آن رعایت حقوق اساسی انسان هاست. جنبشی که از اعضا میخواهد به "عدالت" و تعهدات بین اللملی احترام بگذارد. اعضای جنبش عدم تعهد برای صلح جهانی و امنیت متحد شده بودند و شاید به همین دلیل بود که آقای نلسون ماندلا در مقطعی به عنوان دبیر کل این جنبش انتخاب شدند تا جهان، پیام صلح خواهی این جنبش را همانگونه که در قطعنامه هفتمین نشست در دهلی نو منعکس شده بود، بشنود.

آقایان و خانم ها؛به زودی قرار است میهمان حکومتی شوید که به جای تکریم فعالین حقوق بشر، آن ها را زندانی میکند. آمار تکان دهنده زندانیان سیاسی، فعالین حقوق بشری، روزنامه نگاران، و شهروندان معترض ، ایران را در جایگاه یکی از بزرگترین ناقضان حقوق بشر در جهان قرار داده است. در آخرین انتخابات ریاست جمهوری،  بسیاری از مردم ایران در اعتراض به تقلب های انتخاباتی گسترده توسط عوامل  حکومت به خیابان آمدند ولی اعتراض های مسالمت آمیزشان توسط نیروهای نظامی و امنیتی به خاک و خون  کشیده شد و به دنبال آن،  صدها روزنامه نگار، فعال سیاسی و حقوق بشری و بلاگر بازداشته شده و کماکان بعد از گذشت سه سال، همچنان در زندان به سر می برند که این موضوع،  وضعیت سیاه حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران را وخیم تر هم نموده است.   بی دلیل نیست که حاکمان جمهوری اسلامی تا کنون اجازه ورود "احمد شهید" ناظر حقوق بشر سازمان ملل به ایران جهت بازدید از زندان ها را نداده اند. چرا که حکومت سرکوبگر ایران به خوبی میداند که گزارش یک ناظر بی طرف، صدای عدالت خواهی انسان هایی که تنها جرمشان مطالبه انتخاباتی آزاد و شفاف بوده است   را،  از داخل زندان های مخوف به گوش جهانیان خواهد رسانید و پرده از نقض گسترده حقوق بشر در ایران برخواهد داشت!عالیجنابان،درمیان انبوه زندانیان حکومتی که میزبان اجلاس شانزدهم است، از رهبران جنبش اجتماعی ایران، تا حقوق‌دانان، روزنامه‌نگاران، استادان دانش‌گاه، دانش‌جویان و کارگران، هیچ کدام در یک شرایط عادلانه و در یک دادگاه صالح و با حضور هیات منصفه محاکمه نگردیده و از کمترین حقوق انسانی برخوردار نیستند. ما وبلاگ‌نویسان ایرانی، فرصت حضور سران جنبش را غنیمت شمرده، از عالی‌جنابان تقاضا داریم که حضور خود در تهران را مشروط به اجازه بازدید از زندان های اوین، رجایی شهر کرج، و کارون اهواز جهت دیدار با زندانیان سیاسی و همچین دیدار با آقایان موسوی و کروبی و خانم رهنورد که بیش از 19 ماه است که در حصر خانگی و بدور از تمامی حقوق مسلم یک زندانی سیاسی بوده اند، نمایید.در پایان با یادآوری سخنان جواهر لعل نهرو یکی از بنیان گذاران این جنبش که همچنان ندایش از اعماق تاریخ قابل شنیدن است، از شما تقاضا داریم که نهایت مساعی خود را برای اجرای مفاد مندرج در اساس نامه آن جنبش در راستای احترام به حقوق انسان ها نه به عنوان یک زینت، بلکه به عنوان یک پیش شرط اساسی بکار گیرید.«آنجایی که آزادی تهدید شده است، آنجایی که عدالت ترسانده شده است، آنجایی که تجاوز صورت گرفته است، ما نمیتوانیم و نباید خنثی و بدون عکس العمل باشیم .»

امضا کنندگان تا این لحظه
1)      http://www.spinooza.blogspot.com

2)      http://evolution-adam.blogspot.com

3)      http://akarim8808.blogspot.com

4)      http://bohtanetariki.blogspot.com

5)      http://navidmohebbi.blogspot.com

6)      http://green-khoramdin.blogspot.com

7)      http:// tohirow.wordpress.com

8)      http://gigairani.blogspot.com

9)      مهدی سحرخیز

10)   احمدی باطبی

11)   فریبا داوودی مهاجر

12)   http://kaka-tomato.blogspot.com

13)   http://greensun88.blogspot.com

14)   http://hashiehmatn.blogspot.com

15)   http://1freedomseeker.wordpress.com

16)   https://kabouk.wordpress.com

17)   http://sabzintan.blogspot.com

18)   محمد صفر لفوتی

19)   http://maryamebrahimi1981.blogfa.com

20)   http://baharaksoltani.wordpress.com

21)   http://anourmohammadi.wordpress.com

22)   http://tornpapersofprison.blogspot.it

23)   http://kamtarinnegah.wordpress.com

24) http://soroodekouhestan.blogspot.com

25)

انتخابات و اخلاق!

هانا آرنت

جامعه‌ي توتاليتر، که متمايز از حکومت توتاليتر است، در واقع يکپارچه است؛ تمامي تجليات عمومي، فرهنگي، هنري يا علمي، و تمامي سازمان‌ها، خدمات رفاهي و اجتماعي، حتي ورزش و تفريحات، «هماهنگ» شده اند. هيچ اداره و شغلي که با جامعه سروکار داشته باشد ، از آژانس‌هاي تبليغاتي گرفته تا قوه‌ي قضاييه، از بازيگري گرفته تا ژورناليسم ورزشي، از مدارس ابتدايي و متوسطه گرفته تا دانشگاه‌ها و انجمن‌هاي علمي پيدا نمي‌کنيد که از آن‌ها پذيرش بي‌چون و چراي اصول حاکم خواسته نشده باشد. هرکه در حوزه‌ي عمومي مشارکتي داشته باشد، صرف نظر از عضويتش در حزب يا عضويت در مجامع نخبگان رژيم، به نحوي شريک اعمال کل رژيم مي‌شود.
آنچه دادگاه ها در کليه‌ي محکمات پس از جنگ توقع دارند اين است که متهمان نمي‌بايست در جناياتي که آن دولت قانوني مي‌شمرد مشارکت مي‌کردند، و اين عدم مشارکت که ضوابط حقوقي براي تعيين درست و نادرست در نظر گرفته شده، مشکلات معتنابهي دقيقا در رابطه با مسووليت پيش مي‌آورد. زيرا اصل مساله در اينجاست که تنها کساني که به کلي از حيات عمومي پا پس مي‌کشيدند، کساني که هيچگونه مسووليت سياسي نمي‌پذيرفتند، مي‌توانستند از مشارکت در جنايات پرهيز کنند و از مسووليت حقوقي و اخلاقي مبرا باشند.در ميان بحث‌هاي توفاني بر سر مباحث اخلاقي که از زمان شکست آلمان نازي ادامه داشته است، و افشاي مباشرت کامل تمامي رده‌‌هاي جامعه‌ي رسمي، يعني فروريختن کامل موازين رايج اخلاقي، استدلال زير در اشکال گوناگوني مطرح شده است:ما که امروز گناه‌کار شمرده مي شويم در واقع کساني بوديم که شغل خود را حفظ کرديم تا نگذاريم اتفاقات بدتري رخ دهد؛ تنها کساني مي‌توانستند از وخامت اوضاع بکاهند و دست کم به بعضي افراد کمک کنند که در داخل نظام باقي مي ماندند؛ ما جانب حق را نگاه داشتيم بي‌آنکه روح‌مان را به شيطان بفروشيم، حال آنکه آن‌ها که هيچ کاري نکردند، از زير بار همه‌ي مسووليت‌ها شانه خالي کردند و فقط به فکر خود بودند، به فکر نجات روح گرانق‌درشان.اگر از نظر سياسي به اين استدلال نگاه کنيم، ممکن است معقول باشد به شرط اين‌که در همان مراحل اوليه مي‌توانستند يا تلاش مي‌کردند رژيم هيتلر را سرنگون کنند. زيرا حقيقت همين است که يک نظام توتاليتر را فقط مي‌توان از درون(نه با انقلاب که از طريق کودتا) سرنگون کرد، مگر اين‌که البته در جنگ شکست بخورد.(ممکن است اتفاقي از همين نوع در اتحاد شوروي قبل يا بلافاصله پس از مرگ استالين رخ داده باشد؛ نقطه‌ي چرخش از يک نظام توتاليتر تمام عيار به يک ديکتاتوري يا استبداد تک حزبي احتمالا حذف فيزيکي بريا، رئيس پليس مخفي بود)اما مدافعان اين استدلال به هيچ وجه در شمار توطئه‌گران (موفق يا ناموفق) عليه هيتلر نبودند. آنان بدون استثناء کارمنداني بودند که بدون کارشناسي آن‌ها نه رژيم هيتلر و نه جايگزين آن، يعني دستگاه اجرايي آدنائر، قادر به بقا نبودند. هيتلر اين کارمندان را از جمهوري وايمار به ارث برده بود و جمهوري وايمار هم از امپراتوري آلمان، درست همان طور که پس از هيتلر بدون هيچ مشکلي به آدنائر به ارث رسيد.در اينجا بايد يادآوري کنم که بحث شخصي يا اخلاقي، جدا از حساب‌رسي حقوقي، در مورد هواداران پروپاقرص رژيم به ندرت مطرح مي‌شود:بديهي است که آنها نمي توانستند [پس از سقوط نازيسم] احساس گناه کنند بلکه فقط احساس شکست خوردگي مي کردند، مگر اينکه تغيير عقيده مي‌دادند و توبه مي‌کردند. و با اين حال، حتي همين موضوع ساده هم مغشوش شده، زيرا زماني که سرانجام روز حساب فرارسيد، معلوم شد که هيچ هوادار پروپاقرصي وجود نداشته است، يا دست کم هيچکدام حامي برنامه‌ي جنايتکارانه‌اي که به خاطرش محاکمه مي‌شدند، نبوده‌اند و مشکل اين جاست که هرچند اين ادعا دروغ بود، اما به تمامي هم دروغ نبود، زيرا آنچه در مراحل اوليه، با مردمي از نظر سياسي بي طرف، آغاز شده بود، که بي آنکه نازي باشند با آن‌ها همکاري مي‌کردند، در مراحل آخر براي اعضاي حزب و حتي تشکيلات نخبگان اس اس پيش آمد:در خود رايش سوم هم نادر کساني تا اواخر کار با تمام وجود موافق جنايات رژيم بودند، با اينکه تعداد زيادي کاملا آماده بودند دست به اين جنايات بزنند.و حالا تک تک آن‌ها، درهر جا و مقامي که بودند، مدعي اند آنان که، به هر بهانه اي، کنار کشيده و زندگي خصوصي پيشه کردند، آسان‌ترين و غير مسوولانه ترين راه را برگزيدند.مگر اينکه البته ماندن در حوزه‌ي خصوصي را تبديل به پوششي براي مخالفت فعال کرده باشند؛ گزينه اي که مي‌توان به راحتي کنار گذاشت زيرا بديهي است که قديس يا قهرمان شدن از همه کس بر نمي‌آيد. اما مسووليت شخصي يا اخلاقي به همه کس مربوط مي‌شود، آن وقت استدلال مي‌کنند که ماندن بر سر شغل خويش، فارغ از اينکه شرايط چيست و پيامدها کدام اند، «مسوولانه»تر بوده است.در توجيهات اخلاقي آن‌ها بحث انتخاب ميان بد و بدتر نقشي برجسته داشته است. بنا بر اين استدلال، اگر با دو شر روبرو شويد، وظيفه‌ي شماست که آن را که کمتر بد است انتخاب کنيد، حال آنکه اگر اصلاً از انتخاب کردن سر باز زنيد نشانه‌ي عدم احساس مسووليت شماست.آنان که مخالف مغالطه‌ي اخلاقي در اين استدلال هستند، معمولا به تنزه طلبي اخلاقي متهم مي‌شوند که به معني بيگانگي از واقعيات سياسي است. آنان را متهم مي کنند به اينکه نمي‌خواهند دستهاي‌شان آلوده شود؛ و بايد پذيرفت که عدم انتخاب بين بد و بدتر بيش از اينکه فلسفه‌ي سياسي يا اخلاقي باشد (البته به استثناي کانت، که دقيقا به همين دليل غالبا به اخلاق گرايي خشک متهم مي‌شود) تفکري مذهبي است که بي هيچ ابهامي هر مصالحه‌اي با بد در مقابل بدتر را رد کرده است.چندي پيش در بحثي در اين باب، کسي گفت که در تلمود آمده است: اگر از تو بخواهند يک انسان را براي امنيت تمامي جامعه فدا کني، او را تسليم مکن؛ اگر از تو بخواهند يک زن را به متجاوز تسليم کني تا همه‌ي زنان در امان بمانند، مگذار بي‌سيرتش کنند.از لحاظ سياسي ضعف اين استدلال همواره اين بوده، کساني که بد را در مقابل بدتر انتخاب مي‌کنند به سرعت تمام فراموش مي‌کنند که بد را انتخاب کرده‌اند. چون بدي رايش سوم سرانجام چنان ابعادي هيولايي يافت که هرقدر هم تخيل قوي مي‌داشتيم نمي‌شد آن را «کمتر بد» ناميد، قاعدتا[باتجربه‌ي جنگ جهاني دوم] مي‌بايست پايه‌هاي اين استدلال براي هميشه فرومي‌ريخت اما شگفتا که چنين نشد.افزون براين، اگر به تکنيک‌هاي حکومت توتاليتر نگاه کنيم، مي بينيم که استدلال «کم‌تر بد» (که مختص نخبگان بيرون از طبقه‌ي حاکم نيست) يکي از سازوکارهاي ماشين وحشت و آدم‌کشي نظام است. از اصل انتخاب بد به جاي بدتر، آگاهانه استفاده مي‌شود تا کارکنان دولت هچون تمامي مردم براي پذيرفتن شر به معناي دقيق کلمه آماده شوند.در اينجا مي‌بينيم که انسان تا چه حد از روبه روشدن با واقعيت‌هايي که به نحوي در تضاد کامل با چارچوب ذهني اوست اکراه دارد.متاسفانه، شستشوي مغزي آدمي و واداشتن مردم به بيشرمانه ترين و غيرمنتظره ترين رفتارها، گويي بسيار ساده تر است از اينکه کسي را مجاب کنيم، به قول معروف، از تجربه‌ بياموزد؛ يعني به جاي کاربست مقوله ها و فرمول‌هايي که عميقا در ذهن ما ريشه دوانده، درحاليکه مبناي تجربي آن‌ها مدت‌هاست فراموش شده، بينديشد و داوري کند؛ مقولات و فرمول‌هايي که پذيرفته شدنشان ناشي ازهمخواني آنها با ذهنيت است و نه مناسبتشان با رويدادهاي واقعي.