Fängslade iranier hyllade i EU



TT UTRIKES
i går 16:40 | Uppdaterad i går 16:46


De fängslade iranierna Nasrin Sotoudeh och Jafar Panahi - människorättsadvokat respektive filmregissör - hedrades på onsdagen med EU:s Sacharov-pris för sitt arbete för mänskliga rättigheter och yttrandefrihet.
- Jag har bara en dröm, drömmen om att rättvisa ska införas, och jag tror att den drömmen kommer att bli verklighet i mitt land. Regeringar måste veta att om de vill finnas kvar har de inga andra alternativ än att respektera var och ens rättigheter, läste Nobelpristagaren Shirin Ebadi ur Sotoudehs tacktal vid prisceremonin i EU-parlamentet i Strasbourg.
Ingen av pristagarna kunde närvara. Panahi sitter i husarrest och Sotoudeh i fängelse. Regimen i Iran anklagar båda för "regeringsfientlig propaganda" och "undergrävande av den nationella säkerheten".


Do sanctions threaten Iran’s pro-democracy movement?

by Ali Tehrani and Behnam Saremi | December 12, 2012

The crushing international sanctions being imposed on Iran over its controversial nuclear plan have caused tremendous economic pressures on ordinary people. Analysts from across the political spectrum agree that the skyrocketing price of goods, dramatic decline in currency, increasing rate of inflation and lack of medicine (particularly for patients suffering from rare diseases) are among the many devastating impacts that the sanctions are having on Iranian citizens rather than the state. However, there is less consensus among activists regarding the impacts of sanctions on political and social movements in Iran, and particularly on the Green Movement, which formed in 2009 in protest against the outcome of the controversial presidential election.

Iranian activists find that sanctions have had both positive and negative impacts on the political situation in their country. Some claim that the economic effects on the middle class are so extreme that this key part of society is losing ground. They opine that the middle class, which is the base of the Green Movement, is abandoning its political aspirations and is now making only economic demands.


Source: http://wagingnonviolence.org/2012/12/do-sanctions-threaten-irans-pro-democracy-movement/#more-20216

Nasrin Sotoudeh Writes From Evin Explaining Reason For Her Hunger Strike


Voice of Freedom :Imprisoned rights attorney Nasrin Sotoudeh has written a letter of gratitude to the people after ending her 49 day hunger long strike. Following is the translation of Sotoudeh's letter.

My fellow countrymen,

Is penalizing family members (families of the political prisoners) an accidental occurrence?
I was on a hunger strike for 49 days to protest a variety of issues including punishment of my family. During this time much concerns were generated, all of which arose out of grace and love for a common demand, and that was a big "No" to penalizing the families.
It is my duty to extend my gratitude and appreciation to all the people that with their benevolence and kindness paid attention to this matter.

From public and social groups, specifically the Mourning Mothers that have lost their children in the 2009 Movement (I had the honor of representing few of them), to the Mothers for Peace and the women's rights activists, from the political prisoners that I have the honor of having endured imprisonment with them, to my dear cellmates that endured the hardships associated with my hunger strike, and of course, my husband and my young daughter who endured great sufferings.

From the human rights activists across the world, from the Iranian Diaspora that, after the 2009 Movement, have shown how important their presence is in restoring the human rights and democracy in Iran.

From those who used their individual rights and freedom to stand with us and support the demands that, on the surface, seemed to be limited only to my small family.

Those courageous people that personally decided to participate in my hunger strike, and of course caused me to share the experience of being worried for hunger strikers. They caused me to understand how one person's hunger strike can create and cause others to worry and be concerned.

Their action brought much heavier responsibility for me, for they had decided to launch a hunger strike in my support.

From the human rights activists across the globe that assisted me in my resistance and standing. And every time I think to myself of what noble human beings are in the other side of the oceans, that support and are sympathetic to my cause and pave the way for me and my family to endure this burden.

I know you were worried about my hunger strike. I would like for all to know that I also was worried for everyone's worries and concern.

But why I was not willing to halt my hunger strike?

I, along with my clients and tens of political prisoners who are in prison merely because of their noble actions, spend although difficult, but valuable days in prison.

I now proudly endure imprisonment amongst the civil activists, political activists, prisoners of conscience, and our fellow Baha'i countrymen and Christians that I have had the honor to represent few of them. Those who received unfair sentences for simply living based on their beliefs.

After all the injustices, they (the regime) have even resorted to punishment of the families. First they pursued my husband and then they pressed new charges against him.

After the detention of my family and children for hours, even though for only few hours, they pressed new charges on my twelve year old daughter.

Then in a rush to judgment, they placed a ban on her foreign travel.

My daughter, like every other child at this age. and not more than other children, has the right to live without the fear of threats and punishment.

Previously, I have had the honor of defending the children of my country. Punishing the children is absolutely prohibited, much less for political charges on account of their parents.
But of course, this sort of punishment has not been only limited to my family.

To explain the wide scope of this unjust treatment, it is enough to remember that among the 36 female prisoners incarcerated in the political prisoner's ward, the immediate family of 13 of them are either imprisoned or are under Judicial pursuit.

This figure represents one third of the female political prisoners. Among this group there are some that have more than one family member either imprisoned or under Judicial pursuit.
To protest the punishment of the families (the punishment of my family was an example of this sort of treatment), I launched a hunger strike.
It is my hope that the punishment of families is removed from the policy of threats and pressure.

Once again, I would like to extend my sincere gratitude and appreciation to all those who's constant support did not leave me in this endeavor and to declare my confidence in the path that certainly will result in justice, rule of law and democracy.

With hopes of liberty and freedom,

Nasrin Sotoudeh

Evin

December 2012

Source: GVF

Translation By : Persianbanoo

آزمون ران جونز در اثبات فراگیری فاشیسم



این آزمایش را «ران جونز» که یک نویسنده و آموزگار اهل پالو آلتو است، انجام داده است، در واقع عمده شهرت این شخص به خاطر همین آزمایش است که در سال ۱۹۶۷ به انجام رسید.

در آن سال ران جونز، آموزگار تاریخ دبیرستان «کلابرلی» در پالو آلتوی کالیفرنیا بود، یکی از کلاس‌های او، کلاس تاریخ معاصر برای دانش‌آموزان کلاس دوم دبیرستان بود.
در آوریل سال ۱۹۶۷، در هنگام تدریس، یکی از دانش‌آموزان دختر سؤالی از جونز پرسید، او پرسید که چگونه است که همه اقشار جامعه آلمان در سال‌های بعد از جنگ جهانی دوم، ادعا می‌کنند که در زمان هیتلر چیزی در مورد جنایات نازی‌های نمی‌دانستند، از معلم‌ها و روشنفکرها و پزشکان گرفته تا مهندسان و آدم‌های عادی در آلمان همگی می‌گویند که تنها، کاری را که به آنها محول شده بود، انجام می‌دادند و در اعمال جنایت‌کارانه سهیم نبوده‌اند. بالاخره آن ماشین عظیم جنگی به خودی خود و بدون نیروی مردم، نمی‌توانست وجود داشته باشد.
شاید بدانید که هیچ جامعه‌ای به اندازه جامعه آلمان در سال‌ها و دهه‌های پس از پایان جنگ جهانی دوم به دنبال یافتن پاسخی برای این سؤال نبوده است. نویسندگان و روشنفکرانی مثل هاینریش بل، گونتر گراس و اووه تیم در آثار خود بارها به این مسئله اشاره کرده‌اند و خواسته‌اند با روایت داستان آنچه بر آلمانی‌ها در دوره تسلط نازی‌ها رفت، تفسیر خود را از قضیه بیان کنند.
آقای جونز ترجیح داد که به صورت مستقیم و در قالب جملات و عباراتی کوتاه، به این سؤال پاسخ ندهد، او تصمیم گرفت که یک هفته در این مورد تفکر کند و با شیوه‌ای متفاوت و تأثیرگذار، پاسخگو باشد.
هفته بعد او کلاسش را با این مطلب شروع کرد که چقدر تبعیت از قوانین و منضبط بودن، زیباست، اینکه ورزشکاران چطور با تمرینات منظم، شکوه و زیبایی پیروزی را تجربه می‌کنند یا چگونه یک رقصنده باله یا نقاش، با شکیبایی و ممارست یک اثر زیبای هنری را روی صحنه یا بر روی بوم نقاشی، خلق می‌کنند.
در واقع آقای جونز تصمیم گرفته بود که به جای نظریه‌پردازی و بیان دلایلی که در ذهنش در مورد سؤال دختر دانش‌آموز بود، یک آزمایش عملی ترتیب بدهد، آزمایشی که در آن دانش‌آموزان بدون اینکه خود بدانند و از نیت آزمایش آگاه باشند، سوژه‌های آزمایش بودند!
برای همین جونز در کلاس گفت که برای بهبود سطح کلاس و کارایی دانش‌آموزان قصد دارد که جنبشی به نام موج سوم به راه بیندازد.
او شعاری برای جنبش خود دست و پا کرد: «با پایبندی به قوانین نیرومند شوید، از طریق جامعه قدرت کسب کنید، با اعمال خود و با کسب افتخار توانمند شوید.»
روز اول آزمایش: روز اول آزمایش با با چیزهای ساده‌ای شروع شد که گمان نمی‌رفت به زودی همه را به انجام کارهای پیچیده‌ای سوق دهد.
جونز دانش‌آموزان را تشویق کرد که هنگام نشستن روی صندلی‌ها درست بنشینند و شکل خاصی را به عنوان شکل استاندارد نشستن به آنها معرفی کرد، جونز به آنها گفت که با این کار تمرکزشان بیشتر می‌شود و انگیزه‌شان فزونی می‌یابد. جونز به آنها القا کرد که درست نشستن تنفسشان را بهتر می‌کند و باعث می‌شود احساس بهتری داشته باشند.
در اقدامی دیگر او دانش‌آموزان را آموزش داد که در کمتر از ۳۰ ثانیه به شکلی منظم از بیرون کلاس به داخل کلاس بیایند و روی صندلی‌های خود به درستی بنشینند.
جونز قوانین سفت و سختی وضع کرد تا از خود یک چهره با اقتدار و اتوریته بسازد، تا ظاهرا کارایی کلاس را با این کارها زیاد کند.
روز اول با قوانین اندکی به پایان رسید، قبل از خوردن دومین زنگ دانش‌آموزان باید وارد کلاس می‌شدند و به درستی می‌نشستند، آنها باید قبل از پرسیدن هر سؤال می‌ایستادند، سؤالشان را با عبارت «آقای جونز» شروع می‌کردند و سپس در قالب کلماتی اندک، سؤال را مطرح می‌کردند.
در دومین روز جونز سعی کرد که در کلاس تاریخش، گروهی با حس احترام به قوانین و اعضای گروه جنبش سوم ایجاد کند. او حتی سلام ویژه‌ای برای اعضای گروه درست کرد و اعضای گروه را ملزم کرد که وقتی بیرون کلاس همدیگر را می‌بینند از این سلام استفاده کنند.
جالب بود که کارایی دانش‌آموزان و انگیزه آنها به میزان قابل ملاحظه‌ای بیشتر شده بود، دیگر کمتر می‌شد لبخندی را در چهره‌های مصمم دانش‌آموزان پیدا کرد، در چهره‌های آنها سؤالی مشاهده نمی‌شد و در چشم‌هایشان تردید و سؤالی نمی‌شد حس کرد.
جونز خود نمی‌دانست که آزمایشش به کجا خواهد رسید، او نمی‌توانست پیشبینی کند که دانش‌آموزان کنجکاوی یا مقاومتی از خود بروز خواهند داد یا نه.
او دانش‌آموزان را تشویق کرد که شعار جنبش سوم را با لحن‌ها و آهنگ‌های متفاوت بخوانند، دانش‌آموزان آشکارا از حس تعلق به هم لذت می‌بردند و احساس قدرت می‌کردند.
در این مرحله دیگر حتی برای خود جونز هم متوقف کردن آزمایس سخت شده بود، کلاس او در حال پیشرفت بود!
در روز سوم اعضای گروه از ۳۰ نفر به ۴۳ نفر رسید. همه تحت تأثیر قرار گرفته بودند، حتی آشپز دبیرستان از جونز پرسید که فکر می‌کند که چه چیزی مناسب جنبش موج سوم باشد و جونز به او کیک شکلاتی را پیشنهاد داد. کتابدار هم از جونز تشکر کرد که بنری مربوط به جنبش را در ورودی کتابخانه نصب کرده است.
سپس به همه دانش‌آموزان یک کارت داده شد و مأموریتی به یکایک آنها داده شد، مثلا اینکه اعضایی را که عضو گروه نیستند از ورود منع کنند، برای پروژه بنر تهیه کنند، اسم و آدرس کسانی را که مستعد پیوستن به گروه هستند، معرفی کنند و یا گزارش پیشرفت جنبش را قبل از شروع کلاس بخوانند.
اعضای جدید فقط با توصیه اعضای قبلی می‌توانستند به گروه اضافه شوند و آنها در آغاز باید نشان می‌دادند که از قوانین آگاهی کافی دارند.
جونز دانش‌آموزان را راهنمایی کرد که چگونه اعضای جدید را جذب کنند، در پایان روز سوم تعداد اعضای گروه به بیش از ۲۰۰ نفر رسید.
جونز شگفت‌زده شد که در همین زمان اندک، کسانی پیدا شده بودند که به او تخلف اعضا را از قوانین گزارش می‌دادند. او گزارش‌هایی دریافت می‌کرد مبنی بر اینکه مثلا «آلن» سلام مخصوص را ادا نکرده است یا اینکه کسی حرف‌هایی در مخالفت با جنبش زده است یا اینکه توطئه‌ای در شرف وقوع است.
اما همه دانش‌آموزان سیاست واحدی را در برابر جنبش اتخاد نکرده بودند، مثلا سه دختر که جزو باهوش‌ترین دانش‌آموزان کلاس بودند همه چیز را به والدینشان گفته بودند، آنها سیاست سکوت را در پیش گرفته بودند و در فعالیت‌های جنبش از سر اجبار، بدون شوق و مکانیکی شرکت می‌کردند.
در پایان روز سوم بعضی از دانش‌آموزان بیش از حد درگیر پروژه شده بودند، آنها از قوانین با دقت پیروی می‌کردند و کسانی که آزمایش را سرسری می‌گرفتند، مسخره می‌کردند. بعضی‌ها هم فقط در قالب نقش‌هایشان فرو رفته بودند. در این میان دانش‌آموزی به نام رابرت توجه جونز را به خود جلب کرد، او تلاش فوق‌العاده‌ای می‌کرد، او با استفاده از کتاب‌های مرجع، گزارش‌های مفصلی تهیه می‌کرد، رابرت کسی نبود که استعداد درخشانی داشته باشد، توجه‌ها را بتواند به خود جالب کند یا عضو تیم‌های ورزشی شود اما جنبش سوم برای اولین بار توانسته بود به این دانش‌آموز مهجور بی‌استعداد جایگاهی بدهد. او دیگر برای خودش کسی شده بود. او با خواهش و تمنا از جونز می‌خواست که کارهای دیگری به او محول کند، او می‌خواست محافظ جونز شود و او را از حملات احتمالی محافظت کند.
اما در روز چهارم آزمایش، دیگر کنترل آزمایش داشت از دست جونز خارج می‌شد. موج سوم دیگر محور وجودی دانش‌آموزان شده بود. جونز حس و حال بدی داشت، او خود را در قالب یک دیکتاتور می‌دید، او در مورد فواید این آزمایش به شک افتاده بود، او آنقدر مشغول نقش بازی کردن شده بود که قول و قرارهایی را هم که با خودش گذاشته بود داشت فراموش می‌کرد.
جونز داشت با خودش فکر می‌کرد که آیا این شبیه همان چیزی نیست که برای بیشتر مردم در جوامع دیکتاتوری پیش می‌آید، آنها تصمیم می‌گیرند که بنا با مصلحتی در نقشی فرو روند و زندگی خود را با این تصویر خارجی تطبیق بدهند، اما این تصویر به زودی بر هویت افراد سایه می‌اندازد و جزئی از آنها می‌شود.
جونز داشت نگران می‌شد که دانش‌آموزان دست به کارهایی بزنند که پشیمانی به بار آورد. اما متوقف کردن آزمایش هم کار ساده‌ای نبود، چون باعث می‌شد عده زیادی از کسانی که در این مدت دست به کارهای رادیکال زده بودند، پیش بقیه شرمنده شوند. بنابراین بسیار دشوار بود که به رابرت و دانش‌آموزانی مثل او گفته می‌شد که همه چیز یک بازی بوده است و حالا بروند و کنار بقیه دانش‌آموزان بنشینند چرا که آنها پیش دانش‌آموزان دیگری که با شیوه محافظه‌کارانه در این مدت عمل کرده بودند، تحقیر می‌شدند. جونز نمی‌توانست به خود اجازه بدهد که چنین صدمه روحی وارد آورد.
اما ادامه دادن آزمایش هم به این صورت ممکن نبود، اوضاع داشت از کنترل خارج می‌شد، مثلا عصر روز چهارشنبه پدر یکی از دانش‌آموزان که کلنل بازنشسته نیروی هوایی بود و زمانی در اردوگاه اسرای آلمان‌ها زندانی بود، با عصبانیت وارد کلاس شده بود، او جونز را گرفته بود و در حالی که می‌لرزید از خاطرات دوستان کشته‌شده‌اش می‌گفت، جونز به سختی توانست اوضاع را برای او توضیح دهد و آرامش کند.
جونز نگران تأثیر آزمایش روی شهرت و روند آموزشی در دبیرستان هم شده بود. بسیاری از دانش‌آموزان در کلاس‌هایشان شرکت نمی‌کردند تا به جنبش سوم کمک کنند. گشتاپوی واقعی‌ در دبیرستان شکل گرفته بود.
بنابراین جونز در روز پنج‌شنبه، هشتاد دانش‌آموز در یک کلاس با همان شیوه نظام‌مند جنبش سوم گرد آورد، آنها سراپا گوش بودند.
جونز حرف‌هایش را حماسه‌گونه شروع کرد:
«افتخار چیزی بیشتر از بنر و سلام‌های ویژه ماست. افتخار چیزی نیست که کسی بتواند از شما بگیرد. افتخار دانستن این است که شما بهترین هستید و این چیزی است که نابودشدنی نیست.»
در ادامه او لحن و آهنگ صحبتش را آرام کرد تا ظاهرا در مورد دلیل واقعی جنبش سوم توضیح بدهد. او گفت که:
«جنبش سوم یک آزمایش یا یک فعالیت آموزشی صرف در سطح یک کلاس درس نیست. هدف این جنبش بسیار فراتر از اینهاست و جنبش سوم یک برنامه سراسری در سطح کشور برای پیدا کردن دانش‌آموزانی است که اراده مبارزه برای تغییر سیاسی در این کشور را دارند.
در سطح کشور معلم‌هایی مثل من، گروه‌هایی از جوانان را آموزش می‌دهند که توان اجرای قوانینی برای ارتقای سطح جامعه را دارا هستند. اگر ما بتوانیم شیوه مدیریت مدرسه را تعییر بدهیم، توانایی همین کار را در کارخانه‌ها، فروشگاه‌ها، دانشگاه‌ها و دیگر مؤسسات هم خواهیم داشت.
شما جزو آدم‌های منتخبی از جوان‌ها هستید که به این کار کمک خواهید کرد. اگر شما هم‌اکنون برخیزید و نشان بدهید که در این چهار روز چه آموخته‌اید، ما می‌توانیم سرنوشت ملتمان را تعییر بدهیم. ما می‌توانیم نظم نوینی را ایجاد کنیم.»
جونز برای اینکه اعتبار بیشتری به حرف‌هایش بدهد در اینجا دستور داد که سه دانش‌آموز دختری که تا پیش از این با اکراه در برنامه‌های جنبش شرکت می‌کردند از کلاس با اسکورت چهار نفر اخراج شوند و به کتابخانه برده شوند و از آمدن به کلاس منع شوند.
تصمیم مهم این بود که قرار شد که ظهر روز جمعه یک برنامه راهپیمایی اجرا شود. جونز داشت دست به یک قمار بزرگ می‌زد، او هراس داشت که کسی پیدا شود و وسط کار به این حرف‌های بخندد یا سؤالی مطرح کند و کل این برنامه را ناگهان نزد همه بی‌اعتبار کند. اما چنین چیزی هرگز رخ نداد.
در ادامه جونز گفت که ظهر روز جمعه یکی از نامزدهای انتخابات تشکیل حنبش سوم را به صورت رسمی اعلام خواهد کرد. و همزمان با این اعلام، ۱۰۰ گروه از جوانان از سراسر کشور حمایت خود را از جنبش اعلام خواهند کرد. جونز به آنها اطمینان داد که آنها جزو همین جوانان منتخب هستند. جونز به آنها گفت که سعی کنند جلوه خوبی در مراسم داشته باشند چون رسانه‌ها هم برای تهیه گزارش دعوت شده‌اند.
هیچ کس نخندید، هیچ زمزمه‌ای از مقاومت شنیده نشد، همه ساکت بودند. در عوض هیجان کلاس را در بر گرفته بود و این حرف‌های شنیده می‌شد: ما می‌توانیم! آیا باید تی‌شرت سفید بپوشیم؟ آیا می‌توانیم دوستانمان را بیاوریم؟
در اینجا جونز آگهی‌‌ای که در تایم چاپ شده بود به آنها نشان داد. آگهی البته در مورد محصولات چوبی یک کارخانه بود، اما از روی تصادف آگهی به سبک تبلیغات غیرمستقیم نشریات غربی به صورت مبهم کار شده بود و باز از روی تصادف، عنوان آگهی هم موج سوم بود!
سرانجام روز جمعه و روز آخر آزمایش فرارسید، جونز صبح را صرف آماده کردن دانش‌آموزان برای راهپیمایی کرد. در ساعت یازده، دانش‌آموزان ردیف به ردیف آماده شدند، بنرهای جنبش سوم در دستان آنها دیده می‌شد. جونز به چند نفر از دوستانش سپرده بود که نقش گزارشگران و عکاسان را بازی کنند، عکس بگیرند و تظاهر به نوشتن یادداشت کنند.
دویست نفر از دانش‌اموزان مصمم با سکوت کامل و نظم در یکی ازکلاس‌های درس در برابر تلویزیون ایستاده بودند تا خبر شروع رسمی جنبش سوم را از تلویزیون ببینند.
جونز به آنها گفت که تنها پنج دقیقه تا اعلام خبر فاصله وجود دارد، او از دانش‌آموزان خواست که جلوی گزارشگران قلابی، آموخته‌های خود را به تمایش بگذارند و سلام مخصوص جنبش سوم را اجرا کنند.
دویست نفر به طرز باشکوهی این کار را کردند و به صورت هماهنگ، سرود و شعار جنبش سوم را اجرا کردند.
ساعت، دوازده و پنج دقیقه شد. جونز چراغ‌ها را خاموش کرد و نزدیک دستگاه تلویزیون رفت و آن را روشن کرد. تلویزیون داشت برفک پخش می‌کرد، رابرت نزدیک جونز ایستاده بود، جونز از او خواست که حواسش را جمع کند و به برنامه‌ که به زودی پخش خواهد شد، ‌توجه کند. هیچ برنامه‌ای در کار نبود و تلویزیون همچنان داشت برفک پخش می‌کرد.
بعد از چند دقیقه کسی پیدا شد و گفت: «هیچ رهبر جنبشی در کار نیست، مگر نه؟» همه شوکه شدند، آثار ناباوری در صورت‌هایشان پیدا بود.
اینجا بود که جونز تلویزیون را خاموش کرد. اتاق ساکت بود، اما برای اولین بار جونز حس کرد که دانش‌آموزان در حال نفس کشیدن هستند. جونز برای آنها توضیح داد هیچ برنامه‌ای به نام جنبش سوم وجود ندارد. او به آنها گفت که:
«شما مورد بهره‌برداری قرار گرفته بودید، ذهنتان دستکاری شده بود. تمایلات خودتان شما را به جایی سوق داد که هم اکنون هستید. شما بهتر یا بدتر از مردم آلمان نازی که ما در حال مطالعه‌شان بودیم، نیستید.
شما فکر می‌کردید که جزو انتخاب‌شدگان هستید. شما تصور می‌کردید از کسانی که بیرون اتاق‌اند بهتر هستید. شما بر سر آزادی‌تان معامله کردید و آن را برای به دست آوردن رفاه ناشی از رعایت دیسیپلین و به چنگ آوردن برتری، فدا کردید. شما قبول کردید که اراده جمعی را بپذیرید و در ذهن به باورهای خودتان خیانت کنید. اوه! شاید شما فکر می‌کنید که همه این چیزها تفریح بوده است. شاید تصور می‌کردید که هر زمان که خواستید می‌توانید از ادامه مسیری که در پیش گرفته بودید اجتناب کنید و رها شوید. ولی قضاوت کنید که داشتید به کدام سو می‌ر‌فتید، ببیند که تا کجا پیش رفته بودید، بگذارید آینده‌تان را به شما نشان دهم.»
با این حرف‌ها جونز پروژکتوری را روشن کرد، تصویر اول، یک شمارش معکوس بود. سپس راهپیمایی نورنبرگ در حمایت از هیتلر به نمایش درآمد. قلب جونز به شدت در حال طپش بود، تصاویر مبهمی از دوران رایش سوم به نمایش درآمد: نظم و انضباط، دروغ‌های بزرگ،‌ تکبر، خشونت، وحشت، مردمانی که به داخل خودروها برده می‌شدند، ارودگاه‌های مرگ، صورت‌های بدون چشم، آزمایش‌هایی غیرانسانی.
در صحنه‌ای از فیلم مربوط به دوران بعد از جنگ کسی نشان داده می‌شد که می‌گفت: «آن فقط شغلم بود، من فقط کارم را انجام می‌دادم.»
تصاویر روی این جمله متوقف شدند: «هر کسی باید بپذیرد که مقصر است، هیچ کس نمی‌تواند خود را از مسیری که دیگران رفته‌اند، مبرا بداند.»
همه ساکت بودند و خشکشان زده بود، هیچ کس حرکت نمی‌کرد، گویی همه از رؤیا و خواب عمیقی برخاسته بودند، همه هشیار شده بودند.
بعد از چند دقیقه کم کم سؤال‌های مثل سیل سرازیر شدند، همه می‌خواستند از آزمایش و مراحل آن سر دربیاورند.
جونز شروع به توضیح دادن کرد و به حس و حال خودش موقع آزمایش اشاره کرد:
«با آزمایش هفته قبل همه ما زندگی و کار در آلمان نازی را تجربه کردیم. ما آموختیم که چگونه می‌شود یک جامعه مطیع و منضبط ایجاد کرد. ما فهمیدیم که چطور می‌شود قوانین را جایگزین سؤال‌ها و منطق کرد. همه ما آلمانی‌های خوبی شده بودیم، یونیفرم پوشیده بودیم، درها را بسته بودیم و ایده‌ها را سوزانده بودیم.
ما تجربه کردیم که در جامعه‌ای که در جستجوی یک قهرمان و پیدا کردن راه حلی کوتاه برای مشکلات است، ممکن است چه چیزی پیش آید و جامعه‌ای که خود را قدرتمند تصور می‌کند و می‌پندارد که بر سرنوشت خود کنترل دارد، ممکن است در دستان قدرتمندان به کدام جهت حرکت کند. ما ترس تنهایی و لذت انجام کارهای دیکته شده، شماره یک شدن و پاداش گرفتن متعاقب آن را تجربه کردیم.
هر یک ما، در یک هفته اخیر کاری کرده‌ایم که مایل به اعتراف آن هستیم. ما فاشیسم را نه در نزد دیگران و جاهای دیگر، بلکه در همین جا دیدیم. ما در عادات شخصی و شیوه زندگی خود فاشیسم را راه دادیم و به مانند یک بیماری حامل آن شدیم. ما به این حقیقت باور پیدا کردیم که نوع بشر در ذات شیطان‌صفت است و بنابراین توده مردم نمی‌توانند به نیکویی با هم رفتار کنند. ما معتقد شدیم که به یک بالادستی که قوانین و ترتیب‌ها را وضع کند و حاکم کند، نیاز داریم.
و آخرین چیز و مهم‌ترین سؤال: چگونه سربازان، معلمان، مسئولان خطوط راه‌آهن، پرستاران، مسئولان مالیات و هر شهروندی آلمانی می‌تواند در پایان کار رایش سوم ادعا کند که اطلاعی از چیزی که در حال رخ دادن بود، نداشته است؟ چگونه یک نفر می‌تواند جزئی از یک سیستم باشد و ادعا کند که درگیر آن نشده است؟ چه چیزی باعث می‌شود که مردم تاریخ خود را مخدوش کنند؟ در چند دقیقه یا شاید سال دیگر شما فرصتی برای پاسخ دادن به این سؤال دارید.
اما شما هم به مانند آلمان‌ها، کارهایی را که در این هفته خواهید کرد، مخفی خواهید کرد و به آنها اعتراف نخواهید کرد. شما نخواهید گفت که در این دیوانگی شرکت کردید و آزادی شخصی و عقل و نیروی خود را در اختیار دیکتاتوری مثل من قرار دادید. شما این را به مانند رازی پیش خود حفظ خواهید کرد.»
در اینجا جونز فیلم‌ها را از دوربین‌های عکاسی اتاق درآورد و آنها را در معرض نور قرار داد تا خراب شوند.
آزمایش و جنبش سوم تمام شده بود. جونز به کنارش نگاه کرد، رابرت در حال گریستن بود، دانش‌آموزان از صندلی‌های خود بدون سؤال برخاستند و به بیرون رفتند. جونز رابرت را بغل کرد، بعضی از دانش‌آموزان ندیگر هم بی‌مهابا در حال گریستن بودند.
در چهار سالی که جونز در دبیرستان بود، هیچ کس به عضویت در جنبش سوم اعتراف نکرد، اما این آزمایش چیزی نبود که قابل فراموش شدن باشد.
دو سال بعد از انجام این آزمایش، آقای جونز از دبیرستان اخراج شد. مسئولان در مورد اینکه این آزمایش علت اخراج آقای جونز بوده یا نه، ابراز نظری نکردند.
از روی این آزمایش در سال ۱۹۸۱ یک فیلم تلویزیونی به نام «موج» ساخته شد که جونز به خاطر آن برنده جایزه امی شد. در سال ۲۰۰۸، یک فیلم آلمانی با عنوان Die Welle و در سال ۲۰۱۰ مستندی به نام طرح درس یا Lesson Plan ساخته شد، در این مستند با دانش‌آموزان مصاحبه شده بود و یکی از آنها تهیه‌کنندگی مستند را برعهده داشت.
جونز کتاب‌های دیگری هم نوشته است که از روی دو تا از آنها درام‌های تلویزیونی تهیه شده است، جونز مدتهاست که مشغول یاری‌رسانی به ناتوانان ذهنی است.
اما فلسفه این آزمایش چه بود؟ در روانشناسی در توضیح رفتار اعضای گروه‌های جنابتکار و مکانیسم همراهی توده‌ها مردم با روندهای نادرست، اصطلاحی وجود دارد به نام peer pressure با فشار هم‌گروه‌ها. این امر را می‌توان به صورت مختصر و مفید در ضرب‌المثل «خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو» خلاصه کرد!
در دهه ۱۹۵۰ «سالومون اش» -روانشناس اجتماعی- آزمایش‌هایی را برای نشان دادن قدرت همنوایی در گروه طراحی کرد.
همنوایی(Conformity) به تمایل و گرایش فرد به پیروی از رفتارهای گروهی که به آن تعلّق دارد، گفته می‌شود. در آزمایش‌های«اش»، به دانشجویان گفته می‌شد که باید تک‌تک در یک «آزمون تصویری» شرکت کنند. بقیه شرکت‌کنندگان در آزمایش، بدون آنکه آن دانشجو بداند، همگی همدست یا دستیار آزمونگر بودند. در ابتدا، همدستان به پرسش‌ها پاسخ درست می‌دادند، امّا پس از مدتی شروع به گفتن پاسخ‌های نادرست می‌کردند.
تقریباً ۷۵ درصد شرکت کنندگان در آزمایش‌های همنوایی، حداقل یکبار، با بقیه گروه همنوا شدند. پس از ترکیب آزمایش‌ها، نتایج نشان داد که شرکت‌کنندگان تقریباً در یک سوم مواقع با پاسخ نادرست گروه، همنوا شده‌اند.
این آزمایش بعد از «سالومون اش» توسط افراد دیگر در شرایطی تازه تکرار شد، اما همگی تقریبا یک نتیجه واحد داشت. با وجود انگیزه‌های متفاوت، همواره آدم‌ها در شرایطی که گروه دست به انتخاب نادرست می‌زند در مواردی همرنگ و همنوا با اکثریت می‌شوند.
در کنار همنوایی، مفهوم دیگری که در روانشناسی اجتماعی برای تحلیل پدیده‌ها کارکرد دارد مفهوم فشار هم‌گروه‌ها (Peer pressure) است. فشار هم‌گروه‌ها فرد را مجبور می‌کند همنوا با نگرش گروه، ارزش‌ها و رفتار خود را تغییر دهد.
نمونه بارز آن شرایطی است که افراد معمولا در نوجوانی با آن روبرو می شوند. تداوم حضور در گروه به منزله عنصری هویت‌بخش گاهی مستلزم تن دادن به هنجارهای تجویزی گروه است. عادات ناپسند، مصرف مواد و گرایش‌های منحرف محصول فرآیند همنوایی در اثر فشار گروه است.
اما این امر تنها پیامد فشار گروه نیست. همنوایی می تواند تعاریف اخلاقی و هنجارین(Normative) در سطوح کلان‌تر را نیز متحول و آشفته کند. داستان دو شیادی را که برای پادشاه لباس می دوختند و در نهایت پادشاه عریان را دور شهر گرداندند را احیانا از یاد نبرده‌اید؟ کودکی نورسته تنها کسی بود که به انتخاب گروه(همنوایی جاهلانه با دو شیاد و پادشاهی کم‌خرد) تن نداد و فریاد زد «این که لخت است!». در ابعاد کلان و تاریخی نمونه‌های مشابه زیادی را می‌توان مثال آورد. سر بر آوردن نهضت‌هایی تاریخ‌سوز چون فاشیسم و نازیسم، نمونه‌های سیاسی از قاعده همنوایی است. یک بار دیگر فیلم‌ها و رمان‌های مربوط به آن مقطع تاریخی را مرور کنید. بی تردید می‌توانید این بار به این پرسش پاسخ دهید که مگر می‌شود جامعه‌ای با چنین اندیشه‌های واپس‌مانده و ضد بشری همراهی کند، گویا که می شود! اما همیشه «آگوست لندمسر»هایی هم بوده‌اند.

Acute shortage of Deferoxamine threatening the lives of patients with Thalassemia in Iran



By: Mojtaba Samie nejad, 15th Onvember 2012
Translator: Banafsheh Ranji


Deferoxamine is a main medicine used by patients with Thalassemia. The shortage of the drug supply, that began in the past years, has been faced a severe condition over the past few months and has put the lives of patients with Thalassemia in danger.
Deferoxamine is used by injection to remove excess iron from the body and if the patients do not use this medicine, they face heart, digestion and liver disorders.
In the first round, the shortage of this medicine has started by reduction of import in order to produce and sale the similar Iranian medicines such as Desfonak. Desfonak has been distributed among patients with Thalassemia since 2007. Contrary to the view of some officials, the high toll and the low quality of the medicine has resulted to the objection of patients. The objections led to the temporary cut on supply of the medicine in March of last year.
Iranian Thalassemia society supported the cut and in a letter wrote to Mehr news agency about this drug: ‘Despite the production of this medicine in Europe, none of the European countries have confirmed the efficiency of this medicine and have not used this medicine as a treatment for their patients. Allergy, pruritus, lethargy and nausea are the important side effects of the medicine in patients with thalassemia. The supply of Deferoxamine had been cut by the arrival of Desfonak. But, emerging the side effects, pharmacies sold both Desfonak and Deferoxamine to patients one among. At the beginning, 100 Deferoxamine were given to each patient, but this number has decreased during the last two years.
My brother is suffering from Thalassemia and he has not had access to the medicine about 3 months due to the shortage of Deferoxamine. On 15th November, after 3 month he could purchase 30 of them from Torfe pharmacy, the place for distribution of the medicine, but this amount is enough for just a week. The shortage of the medicine during the 3 months caused heart disorder in my brother and it is vague that how he would be able to have access to the medicine after a week.
The problem is the same problem of thousand patients with Thalassemia in Iran. On 15th November in Torfe pharmacy, only 100 of patients succeeded in purchasing the medicine and the others left without the medicine.
Majid Arasteh, head of Iranian Thalassemia society declares that ‘there are 20 thousands patients with hemoglobin disorders in Iran that around 17 thousands of them are suffering from Thalassemia major. These patients are in need of special care and they must take the medicine.
The Swiss company, which produces Deferoxamine, has another product, Exjade that Thalassemia patients can take it. However, Exjade is not covered by insurance and it is expensive. The price of the medicine in the last March was 4000 Tomans. Some patients must take one or two of them daily, so the monthly expense would be high.
However, the most substantial reason for the shortage of Deferoxamine and other drugs in last year has been the lack of funding for the health sector by government. According to the Minister of health, ‘two and a half billion dollars needed to import medicine in the current year, but only 600 million dollars has been allocated to this affair’.
While some officials try to associate the medicine sector problems to the international sanctions, Hosseinali Shahriari , head of health committee, claims that ‘ in the last 6 months, the central bank has not allocated any amount of dollar to the health sector and there has been a mismanagement in the field’.
According to Mehr news agency, he says that ‘I warned the president about the funding on health and medicine sector, otherwise there would be a disaster’. He continues ‘Unfortunately there has been no attention to this matter so far’.
Around 20 thousand patients with Thalassemia are facing the shortage of Deferoxamine. The problem targets all the special patients and resembles to a disaster, but Islamic Republic of Iran has not been solved it regardless of their promise.


Fatal Torture In Iran!

Sattar Beheshti(35 year's)  arrested on 28 october by the Iranian Cyber Police is reported to be killed under torture. 
Eye witness who saw him prison reported a few days ago that Sattar was harshly beaten up while arrested and signs of torture were visible all over his body. 
Sattar's brother in law was contacted today by the police and was told to prepare his mother for the news, buy a grave and come back to get his body from the notorious Kahrizak prison.
They said he was sick but Sattar's family say that he was totally healthy and had no health problems at all.
Sattar's sister was threatened by the Iranian authorities to not give interviews to the media otherwise they would be confronted seriously.

33 Female Political Prisoners Demand an Apology from the Head of Evin Prison Following an Aggressive Raid on Female Ward

November 1st 2012 – [Kaleme] 33 female political prisoners behind bars at Evin prison have written an open letter to the head of Evin prison. The letter comes on the heels of a hunger strike launched by 9 female political prisoners protesting the highly unusual search and desecration and harassment of female political prisoners at the hands of prison guards during a recent raid of the women’s ward.

The complete content of the letter as provided to Kaleme is as follows:
To Mr. Rashidi, the head of Evin Prison,

Greetings.  We would like to inform you that on Tuesday morning of October 30th, 2012, a large number of female agents arrived at Evin’s female ward with the intent to conduct an inspection. Let us assume [for the sake of argument] that we would be able overlook the fact that the apparent contention was over a number of MP3 CDs found in the female ward; CDs that contained music and language courses and were hidden as the result of the unfortunate banning of such items, leaving us with no other recourse but to hide them. Let us assume for a moment that we could also overlook the fact that we were deprived of our one hour a week access to fresh air when we were unnecessarily detained while the inspection of the ward was taken place. It goes without saying, however, that the brutal behavior by some agents during the bodily searches of the female prisoners cannot and will not  be forgiven, for this violent and obvious act of aggression and desecration is so reprehensible that putting pen to paper to describe it renders one ashamed and disgraced.

Given the existence of a myriad of security cameras watching our every move and the restrictions imposed upon prisoners regarding what is allowed to be entered into the ward, not to mention the modern, electronic tools available for conducting bodily searches at minimum in a respectable manner, we are at a loss for words regarding why prison authorities have resorted to such insulting behavior.

Clearly moving forward, the female political prisoners will not allow such unusual and degrading inspections to take place.  To this end, we the signatories urgently demand an apology from the authorities responsible for such an act. We further demand that the authorities in question ensure that such an act is not repeated and request that the items confiscated be returned either to the female political prisoners or to their respective family members.
Signatories:
Faezeh Hashemi, Mahboubeh Karami, Nasim Soltan Beygi, Mahsa Amrabadi, Raheleh Zakaiii, Manijeh Najam Araghi, Nasrin Sotoudeh, Leva Khanjani, Shiva Nazarahari, Ladan Mostoufi Maab, Jila Baniyaghoub, Mitra Zahmati, Mahvash Shahriyari, Hakimeh Shokri, Jila Karamzadeh, Shabnam Madadzadeh, Kefayat Malek Mohammadi, Maryam Akbari Monfared, Kobra Banazadeh, Nazanin Deyhami, Faran Hesami, Fariba Kamal Abadi, Behnaz Zakeri, Motehareh Bahrami, Negareh Haeri, Sedigheh Moradi,  Soghra Gholamnejad, Reyhaneh Haj Ebrahim Dabagh, Noushin Khadem, Maryam Jalili, Bahareh Hedayat, Mahboubeh Mansouri, Basma Aljabouri.

Source : English & Persian

9 Female Political Prisoners Launch a Hunger Strike | The Slogan Ya Hossein ... Mir Hossein Echos Through the Walls of Evin

October 31st, 2012 - [Kaleme]  A  number of female political prisoners have launched a hunger strike protesting a recent attack of the female ward by Evin prison guards, leading to to the harassment and defamation of female political prisoners. 



The following 9 female political prisoners are amongst those protesting the inhumane action by Evin prison guards:  Bahareh Hedayat, Nazanin Dihimi, Jila Baniyaghoub, Shiva Nazarahari, Mahsa Amrabadi, Hakimeh Shokri, Jila Karamzadeh Makvandi, Nasim Soltan Beygi and Raheleh Zokaii.

According to Kalame 20 female prison guards participated in the attack on Evin's female ward, harassing the prisoners, violating their privacy and personal space while aggressively searching the premise and their personal belongings.

Faezeh Hashemi [the incarcerated daughter of Ayatollah Hashemi Rafsanjani], currently nominated as the lawyer and representative of the female prisoners (both political prisoners and other inmates) strongly protested the attack on the female ward.  It has been reported that following the storming of the ward, the female political prisoners were evacuated into the small yard at the ward while their personal belongings were inspected - an act that the female prisoners vehemently protested.

The Slogan Ya Hossein ... Mir Hossein... Once Again Echos through the Walls of Evin

In an act of defiance towards the prison guards, the female political prisoners reported began chanting "Ya Hossein... Mir Hossein" and "Death to the Dictator" ... "Long Live Mousavi ... Long Live Karroubi".... They also sang the national anthem "Ey Iran" and other songs associated with the aftermath of the rigged presidential elections such as "Yare Dabestani" [ My childhood friend] and "Na Kharam na Khashak"  [We are not riff raff]

The female political prisoners on hunger strike are demanding an official apology from the prison officials and a guarantee that such an act is never repeated.

The prison guards participating on the attack on the female prisoners

According to a number of the prisoners present during the attack, Dardizadeh and Salami are two of the  prison guards who behaved appallingly. insulting and harassing the female political prisoners while conducting bodily searches.

It has been reported that the pressure on female political prisoners behind bars at Evin has increased significantly since Ali Ashraf Rashidi took over the ward. This pressure include the recent refusal of prison officials to provide prisoners with adequate medical care, bodily searches when entering and exiting and a higher level of interference with the day to day activities of the female prisoners has led to complaints by the prisoners behind bars.

Source: 1 & 2 

Incarcerated Iranian Labor Activist Appeals for Help from the UN Special Rapporteur

October 28th, 2012 – [Kaleme] In an open letter from Rajai Shahr prison, Shahrokh Zamani, a well-known labor activist and  member of The Committee for the Promotion of Free Labor Unions and The Syndicate of Tehran Painters appeals to the public to be his voice to the world at large. As per reports by the Meli Mazhabi [National Religious Coalition] site, Shamrock Zamani, currently serving his 11 year sentence in exile at Rajai Shahr prison, describes the pressures and torture he has endured while behind prison in an open letter of appeal to UN Special Rapporteur to Iran, Ahmed Shaheed.

The full content of the letter is as follows:

I am Shahrokh Zamani, a 30 year resident of Tehran and a member of The Syndicate of Tehran Painters and The Committee for the Promotion of Free Labor Unions. I was unlawfully arrested by agents of the Intelligence Ministry on June 5th, 2011 while visiting with my parents in the city of Tabriz [East Azerbaijan Province] and charged without any evidence what so ever, regarding the nature of my supposed crimes.  Following 40 days of both psychological and physical torture and a 40 day hunger strike protesting this illegal and inhumane treatment, I was transferred to the Central Prison in Tabriz having lost 27 Kg (approximately 60Lbs) without succumbing to a false confession.  Notwithstanding the fact that there was not a shred of evidence against me and although my interrogators had failed to obtain a confession out of me, I was nevertheless maliciously charged with “propaganda against the regime” and “the establishment of socialist groups” and sentenced to a mandatory 11 years behind bars by the Revolutionary Court in Tabriz. It goes without saying that I have always denied all charges filed against me.  When asking the judge presiding over my trial why I was handed such a sever sentence, he only responded: “Who do you think I am sir? I am just an employee following orders in a highly hierarchical system.”

Tabriz prison is one of the most notorious prisons in Iran renowned for its murderous prison guards, infamous for their illegal, inhumane and deadly treatment of inmates. Political prisoners behind bars at Tabriz prison are denied their fundamental rights such as furlough from prison, conditional releases and even access to the prison library that is tightly controlled by prison officials.  Prisoners are subjected to the worse forms of psychological and physical torture, including the unleashing of violent prisoners charged with common crimes on political prisoners who are forced to co-mingle in the same ward.  Given the utter lack of rules, clashes and outbreaks (whether big or small) are a daily occurrence between inmates charged with common crimes and political prisoners living under the same roof.

21 beds have been installed in a room no larger than 20 meters; a  room that houses more than 40 prisoners at a time. On a normal day at least 7 violent, common criminals are placed amongst us with the goal to spy and physically intimidate political prisoners.
Political prisoners are in contact with individuals with AIDS and Hepatitis.  This close proximity along with the mocking and taunting by prison guards is one of the most unnerving forms of psychological torture endured by political prisoners.  In 2011 I was transferred from my cell [heavenly in nature in comparison to my new destination] to section 12 under the management of the Intelligent Ministry for the purpose of being tortured.  Section 12 is a quarantined area dedicated to dangerous criminals.  Many say that most inmates are unable to tolerate its conditions for longer than three days.  I was later transferred to Section 15, known as the Methadone Ward, along with another incarcerated labor activist, Jomhour Azgoch [a member of the Kurdistan Workers Party (PKK)] to a room that housed more than 50 inmates suffering from AIDS and Hepatitis.

In April 2012, despite the fact that I had not committed any crime, the prison officials tampered with documents, falsely claiming that I had requested a transfer and as a result I was moved to the city of Yazd.   After being accused of leaking information regarding the prison conditions in Yazd, I was once again sent back to the Treatment Ward 8 at Tabriz prison, where I collaborated with other political prisoners, sending 14 written letters to the State Prison Organization, highlighting the human rights violations and the harassment of political prisoners at the hands of prison guards and demanding the immediate upholding of our legal rights such as the right to furlough, conditional releases, the use of the exercise facilities and access to technical and professional classes, to name a few.

In retaliation, the prison officials coerced the common prisoners to file a complaint against me and a number of other prisoners, claiming that we had insulted the Supreme Leader, had sworn at common prisoners and cajoled other labor union prisoners to launch a strike.  A case file was submitted to the 11th circuit court and as result I was exiled to Rajai Shahr prison in the city of Karaj.  Interestingly enough, two of the inmates who had filed a complaint against me later expressed regret over their decision.

Mr. Ahmed Shaheed,
In spite of the numerous complaints by my family members to a variety of legal entities such as The Office of the Supreme Leader and the the Supreme Court of Human Rights to name a few, to date we have heard nothing back but intimidation and threats.  As a result of the continued pressure and threats on my family I would like to share with you that my lawyer was told by a Supreme Court expert that in his opinion the charges filed against me were terribly unjust and there was no reason what so ever for the presiding judge to hand down such a harsh sentence. My wife was told by a human rights expert that  nothing can be done about my predicament given that the sentence has been handed down by high ranking officials, recommending that she appeal to international human rights organizations instead.  Apparently the presiding judge was pressured into rendering such a sentence and later stated that he is but a subordinate doing his job and following orders within the current, complex system of hierarchy.

Mr. Shaheed, we political prisoners are left with no other recourse but to turn to human rights organizations. You are our only hope.
In closing I would like to reiterate that my life was threatened both directly and indirectly by the Office of the Ministry of Intelligence. These threats included but were not limited to poisoning, exposure to inmates suffering from AIDS, forcing mentally unstable, violent and dangerous inmates into altercations with me and provocation by intelligence officers disguised as inmates, encouraging me to escape so that I may be shot while escaping.  Thankfully I disassociated myself from these prisoners after they were identified and exposed.   I was warned repeatedly by a number of kind and benevolent prison guards to be careful given the example of Mr. Emani an engineer who was killed when falling into the trap of an assisted escape from prison. As such I would like to warn everyone that if I die while in prison, the responsibility for my death lies with the officials.
While looking forward to a future rich with humanity and void of all discrimination and oppression, I warmly embrace you and sincerely thank you in advance for your support and hard work.

Shahrokh Zamani
Prisoner at Rajia Shahr Prison, Iran
October 20th, 2012

Source  

Free our parliamentarians

A letter from a group of Iranian political, pro-democracy, civil and human rights activists addressed to delegates participating in the 127th Inter-Parliamentary Union (IPU) Assembly



Esteemed ladies and gentlemen; Greetings to IPU Delegates,

Today, as representatives of parliaments around the world gather in this assembly, the political situation in our country, Iran, has reached a point such that governing institutions no longer have any popular support. Mahmoud Ahmadinejad illegally and undemocratically maintained his hold on to the presidency in the June 2009 election with the support of military and security apparatuses controlled by the Supreme Leader of the Islamic Republic. After this controversial election, the authoritarian leadership did everything possible to undermine the republican aspect of the governing system. This process — initiated with the electoral fraud committed by the ruling government and through collaboration of the security apparatus and the judiciary — led to the arrest, illegal detention and torture of hundreds of political and civil rights activists, journalists, students and university professors. People in the streets also were not spared the aggression of the enemies of free and fair elections. Thousands of protesting civilians participating in peaceful demonstrations were confronted with violence and were subjected to bloody repression by the security and military apparatus of the authoritarian system. Dozens of civilians were shot in the streets and lost their lives for simply asking, “Where is my vote?” Furthermore, several former parliament members who supported the demands of the popular majority also faced repression and violent reprisals. They, too, were illegally arrested, tortured and incarcerated. Mr. Mohsen Mirdamadi, Mr. Behzad Nabavi, Mr. Mir Taher Mousavi and Mrs. Faezeh Hashemi are among the former parliament members who, unfortunately, remain illegally detained. Former parliament members Mr. Ebrahim Yazdi, Mr. Mohsen Safayi Farahani, Mr. Mohsen Armin and Mr. Ali Shakourirad likewise endured months of detention but have been temporarily released on bail.
In February 2011 Iran’s authoritarian system illegally placed Mr. Mehdi Karroubi — the former chairman of Iran’s third and sixth terms of Parliament, and a candidate in 2009 presidential election — under house arrest. This occurred without trial or any other legal proceedings. Mr. Mir Hossein Mousavi — the other opposition candidate — and his wife, Mrs. Zahra Rahnavard, were likewise illegally placed on house arrest. The unlawful confinement of Mousavi, Karroubi and Rahnavard — who led and continue to lead the post-election protest movement, the “Iranian Green Movement” — has lasted 610 days and counting. They remain under house arrest with no court proceedings and deprived of their basic human and legal rights. After widespread repression of the pro-democracy protesters, Iran’s authoritarian rulers held elections in 2012 for the ninth term of Parliament. These elections — in our view and that of a number of independent political observers — failed to meet the basic criteria for a free and fair election. The result of the aforementioned election mockery was a pseudo-parliament that is under the sway of the Supreme Leader of the Islamic Republic of Iran. However, holding free and fair elections is the prime duty of IPU member states. The Islamic Republic of Iran — despite ratifying IPU statutes and the International Civil and Political Covenant, which emphasizes citizens’ political rights — has failed to observe and respect this major principle. Members of IPU are committed to adhering to the Union’s principles and upholding its values, including peace and cooperation among people for the firm establishment of free and vital parliaments as well as the promotion of human rights. We beseech the members of this Union to do their utmost to secure the human and legal rights of the true representatives of the Iranian people — those who remain detained in prisons of the Islamic Republic of Iran. Please make haste to take whatever legal action may provide for the release of Mr. Mohsen Mirdamadi, Mr. Behzad Nabavi, Mr. Mir Taher Mousavi and Mrs. Faezeh Hashemi, as well as the release of Mr. Mehdi Karroubi, Mr. Mir Hossein Mousavi, Mrs. Zahra Rahnavard and other political prisoners in the Islamic Republic of Iran. We thank you in advance for your collaboration with all Iranian democracy and freedom seekers and human rights defenders.
Signatures:
Abtin Ghaffari - Ebrahim Mehtari- Arash Aghapour - Azadeh Assadi - Esmail Khtaei – Akbar Dostdar - Amir Etedali - Amir Rashidi - Memarian Amir - Amir Vaeasteh Haidari - Aida Qajar – Ayandeh Azad - Babak Amir Khosravi - Behnam Saremi Bijan Poor Behnam -Parvin Bakhtiarnejhad - Parvin Hemmati - Hafiz Hakami - Hafez Narenji - Hassan Jafari – Hassan Talebi - Hassan Fereshtian – Hassan Nayeb Hashem – Hussein Sobhan Allahi - Hussein Alavi – Hamid Reaz Zarifi Nia - Hanif Mazrui – Khosro Bandari - Dariush Vossoughi - Davod Navaeian –Reza Broumand - Reza Jafarian – Reza Joshani - Reza Siavoushi - Reza Alijani – Reza Ghazi Noori – Reza Fani Yazdi -Reza Ganjareh - Ruhollah Shahsavar - Sajedeh Arabsorkhi - Saeedeh kourdi Nejad - Sara Mahroian - Sajjad Rezaei -Saeed Ghasemi Nejad- Soheil Arabi - Soheil Parhizi – Shahrokh Ghadimi – Shahrokh Fadakar – Shiva Nojo - Sadra Semnani Rahbar – Sanam Ghiaei - Zia Abedi - Atefeh Jafari –Abdol Ali Bazargan - Ali Afshari - Ali Taghipour - Ali Hossin Qazi Zada - Ali Shakeri - Ali Abdi - Ali Forozandeh - Alireza Kiani – Ali Vatan Khah - Farshad Tomaj - Farshid Faryab - Farshid Khatmian - Farhad Parsa– Farhad Rouhi - Faria Barlas - Fariba Davoodi Mohajer - Fahimeh Melati – Kamyar Behrang - Kamran Amiri – Keyvan Frouzan – Mohsen Heidarian - Mohammad Borghei - Mohammad Behbodi - Mohammad Javad Akbarein - Mohammad Sajjad Naqhvi - Mohammad Saber Abbasian - Mohammad Sadeghi – Morteza Eslahchi - Morteza Kazemian - Maryam Ahari - Masoud Azari – Masoud Shab afrouz - Mostafa Khosravi – Malihe Zehtab - Malihe Mohammadi – Mansoureh Fathi - Mehdi Khanbaba Tehrani - Mehdi Saharkhiz - Mehdi Arabshahi - Mehdi Fatahbpour - –Mehdi Roohani - Mehdi Nourbakhsh - Mehdi Yarmohammadi - Mehran Barati - Mehrdad Hariri – Negin bank- Noushin Manouchehri -Helmand Arbabi – Yadi Ghorbani


تکنولوژی‌های جدید ماهواره‌ای، سانسور را بی اثر می‌کند



با تنگ تر شدن فضای ایران و حاکم شدن بیشتر فضای امنیتی- نظامی، خصوصا آزمایش روشهایی جدید برای پارازیت اندازی گسترده بر روی رسانه های فارسی زبان، فیلترینگ سایت هایی مانند گوگل و بحث های پیرامون اینترنتی ملی نگرانی هایی در سطح جامعه بوجود آمده است که آیا جمهوری اسلامی می تواند در آینده جلوی دستیابی مردم به اطلاعات را مسدود کند یا خیر؟

در این مورد گفتگویی داشتم با مهندس علی اکبر موسوی خوئینی دبیر کل پیشین سازمان دانش آموختگان ادوار تحکیم وحدت و نماینده مجلس ششم از تهران و نائب رئیس کمیته مخابرات. مهندس موسوی خوئینی، فارغ التحصیل کاردانی مخابرات، مهندسی برق و کارشناسی ارشد مدیریت تکنولوژی ارتباطات؛ هم اکنون فعال در زمنیه آزادی های اینترنتی و حقوق بشر است که طی سالهای اخیر تلاش نموده تحریم های آمریکا علیه ایران در زمینه نرم افزار و سخت افزارهای اینترنتی و ارتباطی را متوقف سازد. وی هم اکنون در حوزه تکنولوژی ارتباطات با دانشگاه استنفورد و مریلند به عنوان پژوهشگر میهمان همکاری می کند. توجه شما را به این گفتگو جلب می کنم:

کاوه شیرزاد: یکی از بحث هایی که این روزها مطرح میشه بحث اینترنت ملی است، به نظر شما آیا سیاست جمهوری اسلامی حذف اینترنت بین المللی و جایگزینی آن با اینترنت ملی است؟

مهندس موسوی خوئینی: در شرایط عادی بعید میدانم نه قصد انجام این کار و نه  توانش را داشته باشند. اما در شرایط خاص به ویژه شرایط بحرانی، انجام چنین کاری در سابقه آنها وجود دارد و هم اکنون در حال ساختن چنین زیرساخت هایی هستند. بهترین سند برای آگاهی از آنچه که حکومت در پی ساخت اش هست مراجعه به وب سایت رسمی و مرکزی این طرح، که تحت نظر وزارت ارتباطات اداره می شود، است. در صفحه ۴۸ مرکز مدیریت توسعه ملی اینترنت با نام اختصاری (متما)، ساختار طرح پروژه ملی اینترنت دقیقا مشخص شده است (+)

طرح اینترنت ملی به روایت جمهوری اسلامی، برگفته از وب سایتی تحت نظر وزارت ارتباطات

کاوه شیرزاد: در صورتیکه جمهوری اسلامی قصد چنین کاری را داشته باشد، آیا رشد تکنولوژی ارتباطی در حال حاضر یا آینده، می تواند به یاری مردم ایران بشتابد؟
مهندس موسوی خوئینی: آنچه که مسلم است رشد تکنولوژی ارتباطات و سرعت تحولات بی نظیر آن، خوشبختانه چنین اجازه ای را به ویژه به دولت هایی که به دنبال کنترل شدید مردم خود برای ادامه حاکمیت استبدادی هستند را نمی دهد. البته میزان و شدت نفوذ این تکنولوژی به عومل گوناگونی از جمله قابلیت های فرهنگی، امکان مالی و موقعیت جهانی آن کشورها بستگی دارد. ایران نیز از این قاعده مثتثنی نیست.

نمونه آن، شکست عملی انحصار رسانه های رادیویی و تلویزیونی در ایران است که بر اساس رشد تکنولوژی ماهواره روی داد. این شکست به گونه ای است که مقامات رسمی از نفوذ ۷۰ درصدی آن سخن گفته اند، نفوذی که به مراتب بیش از آن و البته خارج از اراده حکومت ایران است. در گسترش کمی این رسانه، تلاش مجلس ششم در تصویب رفع ممنوعیت استفاده از ماهواره با اکثریتی قوی و تاثیر گذار به لحاظ روانی پشتوانه مردم محسوب می شده است. اگرچه اراده حکومت، یعنی شورای نگهبان و سایر مقامات ارشد کشور غیر از این بود.
حال کنار همین تکنولوژی ماهواره علاوه بر گیرنده تلویزیون؛ “دیتا کستینگ” هم اجازه دریافت محتوای نوشتاری- ویدیویی را در همان جهت مشابه دیش ها از طریق دی وی بی و کامپیوتر می دهد که سرویس رایگان نیز دارد و در عین حال تکنولوژی اینترنت از طریق ماهواره نیز شاخه دیگر این نوآوری است و استفاده از همه آنها برای مردم کره زمین منجمله ایران براساس مقررات سازمان ملل قانونی است. بنابراین ایران نوآوری های جدید در عرصه ماهواره را تجربه خواهد کرد. در عرصه خدمات موبایل نیز تمامی کشورهای همسایه مجهز به نسل سوم اینترنت هستند که در تمامی شهرهای ایران در دسترس است وخود بخود این ارتباط اینترنتی می تواند به سایر شهرها نیز نفوذ نماید. بنابراین می توان گفت رشد تکنولوژی، اجازه جلوگیری از ارتباط مردم با جهان را عملا ناممکن می کند.
کاوه شیرزاد: یکی دیگر از سیاستهایی که جمهوری اسلامی در حال حاضر دنبال می کند بحث ارسال پارازیت است، سوالهایی که در این زمینه مطرح می شود اینست که از نظر عملی واقعا این امواج برای سلامتی شهروندان مضر است؟
مهندس موسوی خوئینی: این موضوع به لحاظ پزشکی قابل بررسی است و متخصصین و سازمان های مرتبط با سلامت باید نظر بدهند. آنچه که سازمان بهداشت جهانی روشن کرده این است که امکان تاثیر زیان آوری این امواج بر انسانها به طور قطع اثبات شده اما این تاثیر محصور و مشروط به دو عامل مهم است یکی فاصله محل انتشار این امواج با مردم و دیگری توان تشعشات آنها است که نباید بیش از استانداردهای تعیین شده باشد.
متاسفانه سابقه ای وجود دارد که نشان می دهد عاملین این کارغیرقانونی در سطح حکومت، چندان توجهی به این استانداردها نداشته اند. چرا که در دوران اصلاحات، مجلس ششم از وزارت ارتباطات خواست تا دقیقا مرکز این پارازیت ها را در تهران ردیابی کنند. متاسفانه گزارش ها نشان میداد علاوه بر مراکز ثابت پارازیت اندازی، خودروهایی ناشناس با گشت زنی در داخل شهر که بسیار نزدیک به محل زندگی و استقرار مردم بود اقدام به این کار می کردند. این کار قطعا جنایت است و باید مسسببین آن مجازات شوند .
بنابراین طبق این سوابق نمی توان اطمینانی به رعایت استانداردهای سازمان بهداشت جهانی داشت و بایستی تحقیقات مستقلی برای ردیابی این پارازیت ها و اعلام مشخصات آن یعنی میزان توان تشعشعات و فاصله آنها با مردم ساکن شهرها صورت گیرد .
کاوه شیرزاد: با توجه به اینکه ما در این اواخر شاهد فعال شدن کمپین ها و اعتراضاتی علیه اعمال سانسور و ارسال پارازیت بر روی فرستنده های ماهواره ای بودیم، آیا جامعه بین الملل و فعالین سیاسی و مدنی خصوصا در خارج کشور، از نظر حقوقی یا سیاسی قادرند جلوی اینگونه اقدامات جمهوری اسلامی را بگیرند؟ چگونه؟
مهندس موسوی خوئینی: این سوال البته پاسخی مفصل دارد که در دوبخش حقوقی و تکنولوژیکی قابل طرح است.
از بعد حقوقی سازمان بین المللی ارتباطات “آی تی یو” متعاقب اعتراضات مدنی صورت گرفته توسط فعالین مدنی در آخرین کنفرانس جهانی چهار سالانه خود (کنفرانس دبیلو آر سی در فوریه  ۲۰۱۲ در ژنو) با قطعنامه ای خواستار مقابله با این عمل خلاف قانون شد. متعاقب آن شرکت های ماهواره ای مانند یوتلست بارها به سازمان بین المللی مخابرات شکایت بردند. در سطح دولت ها نیز از طرف اتحادیه اروپا (منجمله نهاد مرتبط با نظارت بررسانه در فرانسه) و در آمریکا، کنگره آمریکا پیام های هشدار آمیزی صادر شد که در صورت تداوم پارازیت ها از ادامه فروش سرویس مشابه ماهواره ای به صدا وسیمای ایران جلوگیری خواهند کرد.

تجمع فعالان مدنی علیه سانسور ماهواره و اینترنت در ژنو
در اولین اقدام اروپا، متاسفانه کار به قطع همکاری ماهواره هاتبرد تحت کنترل یوتل ست فرانسه کشیده و آنچه که از عملکرد طرفین مشهود است در صورت تداوم پارازیت ها، احتمال اجرایی شدن توصیه کنگره به دولت آمریکا تقویت خواهد شد و در این صورت متاسفانه شرکت اینتلست هم دارای سرویس دهی وسیعی به صدا وسیمای ایران هست مجبور به قطع همکاری خواهد شد. همچنین اروپایی ها و آمریکایی ها به خاطر مسئله سانسور تا کنون سفر رئیس صداوسیما و وزیر ارتباطات را ممنوع کرده اند که ممکن است در صورت تداوم و عدم رفع مشکلات کار به تحریم سازمان صدا و سیما بکشد و در مجموع امکان خرید تجهیزات را نیز از این سازمان سلب نماید که امیدوار هستم موضوع پارازیت ها به زودی خاتمه یافته و موضوع بغرنج تر نشود .
ما از بعد تکنولوژیکی هم راه حل هایی مطرح شده که موارد موفق آن عمدتا در حوزه ماهواره های نظامی مطرح بوده و به دلیل هزینه های گران آنها در حوزه ماهواره های تجاری (Commercial) موضوعیت پیدا نکرده است در این زمینه تکنولوژی به نام Frequency Jumping یا Frequency Hopping وجود دارد که براساس آن فرکانس ها در ماهواره و گیرنده ها مرتبا از نقطه ای به نقطه دیگربه صورت تصادفی پرش کرده و تغییر می کنند و در نتیجه هدف گیری و پارازیت اندازی روی یک فرکانس ثابت ماهواره بی تاثیر می شود ولی این تکنولوژی به دلیل گرانی آن در مجموعه ماهواره های نظامی استفاده می شوند که اطلاعات آنها به صورت آنلاین وجود دارد.
چنین تکنولوژی در بخش تجاری فعلا برای تلفن های بی سیم نسل جدید بکاررفته و عملا امکان تداخل تلفن های خانگی مردم با خانه های مجاور آنها را ازبین برده و قابلیت های بیشتری نیز به آنها اضافه نموده است. در هر صورت باید دید آیا سرمایه گذاری برای استفاده از این تکنولوژی اقلا برای تعداد محدودی ماهواره که در معرض پارازیت ها هستند صورت خواهد گرفت یا خیر؟
 اما فارغ از خود ماهواره، امکان استفاده از اقلا دو نوع تکنولوژی در بخش آنتن های ماهواره وجود دارد که نمونه های موفق آن در حوزه آنتن های جی پی اس صورت گرفته والبته نمونه های ساخته شدهِ کاربردی آن باز هم برای مصارف نظامی می باشد ولی مطمئنا با تولید انبوه آنها امکان پایین آمدن قیمت در سطحی که قابلیت خریداری توسط مردم را داشته باشد وجود دارد و البته تشریح جزئیات این تکنولوژی ها خارج از حوصله مخاطبین عمومی این مصاحبه خواهد بود ولی همه آنها به صورت آنلاین در دسترس علاقمندان قراردارد.

با تشکر از شما